می پیچد

میان صنوبر های خیس

هراس گام های خسته ای

                         که می گریزند

 

آغشته به اشک انگار

کسی است

بر گل و لای زمین

که می گوید

          هنوز زنده ام

و هیچ دستی

به سویش دراز نمی شود.

 

 

                                از کتاب بی چتر بی چراغ   ۷/۲/۶۸