نه صداي ضربه هاي تبر به گوش مي رسد

نه فرياد درختي

                     كه بر خاك مي نشيند

رخت ها ، نيم شسته در كنار رود

و درهاي باز را

                    باد برهم مي كوبد

 

آسوده از ميان باغچه گذشت

پابر گلبرگ ها و خرده شيشه ها نهاد

و در دل علفزار

                   جاده اي زرد و سوخته

از پس گامهاش

تا دور دست كشيده شد

 

بيهوده رشته ي گسسته ي روياهايم را

لا به لاي سفال هاي ريخته ي بام

از پنجره اي خفته در آغوش خاكستر

                                     جستجو مي كنم

 

كسي ترانه اي نمي خواند

صدايي نيست

و مرا زين و برگي نيست

                     اسبي نيست .

 

از مجموعه ي بي چتر بي چراغ